- Piše: Boško Vukićević

Srbi - nacionalna manjina u Crnoj Gori? Nipošto i nikad!
Prihvatiti status nacionalne manjine za Srbe u Crnoj Gori značilo bi zvanično prihvatiti okupaciju i aparthejdski sistem. Srbi su stvorili Crnu Goru; oni su Crna Gora i bez njih, kao konstitutivnog državnog elementa, Crne Gore nema. Kao što je danas i nema, nažalost...
Današnji državni entitet nastao na teritoriji nekadašnje, istorijske Crne Gore, a koji je pod kontrolom zapadnih centara moći, osim primarne misije zadovoljavanja finansijskih potreba nekolicine porodica režimske vrhuške, u svojoj biti ima zatiranje bilo koje forme srpske kulture i identiteta, diskriminaciju i asimilaciju srpskog naroda. Jedini načini za slamanje diktatorskih, aparthejdskih režima jesu vaninstitucionalni otpor i gandijevska borba, građanska neposlušnost. U toj borbi Srbima se moraju pridružiti svi oni koji se tako nacionalno ne izjašnjavaju, a koji poštuju tekovine civilizovanog društva, iskreno se zalažući za pad mafijaškog režima, slobodu i mir. Nakon pada aparthejdske kleptokratije i demontaže sistema mora biti ostvaren opštedruštveni kompromis različitih građanskih, vjerskih i nacionalnih činilaca, neophodan za održanje mira i prosperitet društva.
U zabludi su oni koji smatraju da bi zvanično prihvatanje manjinskog statusa od strane političkih i kulturnih predstavnika dovelo do automatskog poboljšanja položaja srpskog naroda, imajući u vidu ustavne norme koje to navodno omogućavaju. Svjedoci smo da i sam režim često ne poštuje norme Ustava koji je izglasao (a koji je, treba naglasiti, nelegitiman, diskriminatorski i antisrpski u svojoj suštini) kada nema interesa za tako nešto. Osim toga, montenegrinski Ustav nije vječna kategorija; njega su izglasali ljudi koji su izabrani na namještenim i unaprijed pokradenim izborima, kakvi su bili apsolutno svi od uvođenja tzv. višestranačja. Samim tim, Ustav je nelegitiman, a i kada to ne bi bio, opet bi njegova opšta vrijednost bila sporna, jer umjesto da je rezultat dogovora svih društvenih činilaca (što bi svaki Ustav morao biti), on je proizvod brutalnog gaženja volje i interesa jednog naroda, u ovom slučaju - srpskog. Tomas Džeferson je govorio: „Svaka generacija treba da piše svoj Ustav i da odredi pravila po kojima će živjeti i urediti svoju zajednicu”. Nakon pada režima i demontaže sistema biće izglasan novi Ustav.
Manjinski status, i sa terminološke tačke gledišta, ogromnoj većini srpskog naroda u Crnoj Gori nije prihvatljiv. U to su se uvjerili i mnogi politički i kulturni predstavnici Srba koji su do prije nekoliko godina zdušno i nepopustljivo propagirali manjinski koncept, da bi nakon što su se uvjerili u odnos naroda prema tom konceptu od njega konačno odustali. Srpski narod u Crnoj Gori jednostavno manjinski status doživljava kao omalovažavajući, a sam termin kao pežorativan.
Imajući u vidu sve ovo, ipak ne treba potcjenjivati niti opstruirati sve one koji, iskreno i bez zadnjih namjera, u uslovima okupacije pokušavaju da koriste institucionalne poluge diktatorskog sistema kako bi olakšali položaj svog naroda. Okupacija se ruši beskompromisnim vaninstitucionalnim otporom, ali za vrijeme njenog trajanja ne treba omalovažavati napore onih koji u svom odnosu sa okupacionim vlastima pokušavaju poboljšati stanje u kojem se narod nalazi. Uostalom, imali smo u istoriji i Karađorđa i Miloša Obrenovića, imali smo i Petroviće; svaki od njih, uz poseban i različit odnos naspram okupatora, zauzima svoje mjesto u istoriji srpskog naroda.
Na kraju, svi oni koji smatraju da je zvanični manjinski status za Srbe u Crnoj Gori neprihvatljiv, a to je ogromna većina naroda, ne treba da se zaustave na tom mišljenju i konstataciji, već moraju aktivno djelovati u cilju slamanja diktature. U suprotnom, njihovo pasivno zalaganje će imati kontraproduktivan efekat. Sudbonosnu ulogu u tom smislu imaju rukovodstva političkih partija (koja su dosad pala na svakom ispitu) i kulturne institucije.
Aktuelni režim neprijatelj je slobode, demokratije i civilizovanog društva. Preispitivanje porijekla imovine svih političara, procesuiranje diktatora i kleptokratske vrhuške, pad režima i demontaža sistema - društveni su prioriteti.